Uloga umetnika u našem vremenu toliko žednom novog i pozitivnog sistema vrednosti, pored uloge onoga koji drži ogledalo dok se epoha gleda, neumitno postaje i gotovo sveštenička misija da se ponudi nekakav put u preoblikovanje stvarnosti kroz jedan čistiji pogled… Umetnici koji srcem veruju da stvaralaštvo može preobraziti, u smislu suštinske metamorfoze/transfiguracije, njih same i posmatrače njihovih dela, danas su ugrožena vrsta i dužnost nam je da ih podržavamo.

Jedna ovakva umetnica jeste Nataša Knjazovic. Odmah se uočava krvno srodstvo između nje i njenih slika. U ovom slučaju konstatacija je dvoslojna, jer osim što živi isprepletana sa svojim stvaralaštvom, ona je iz umetničke loze i potekla, iz osunčanog i raskošnog slikarskog vinograda porodice Knjazovic. Da bi se uobličila autentična ikonografija Nataše Knjazovic bila je potrebna upravo ta podloga nevinog i razigranog pogleda na svet koji je ugrađen u njeno srce nasleđem od dede i majke, Jana i Ane Knjazovic, naivnih slikara sugestivnih likovnih univerzuma i gotovo religiozne predanosti. Svesnost i nežnost sa kojom Nataša u svojim slikama reinterpretira elemente njihove likovne poetike su još jedan dokaz dobrog gena koji se jednim čarobnim procesom utrostručio, putujući i narastajući kroz tri srca porodice Knjazovic.

U Natašinom slikarstvu nepogrešivo prepoznajemo žensku ruku i žensku dušu: raskošan (San), prefinjen (Moj svet), vragolasto razigran (Harlekinada) i na momente bolno žestok (Balkanika) unutrašnji svet čija je glavna junakinja ona sama: različita na svakom platnu, a opet prepoznatljiva. Natašini autoportreti često su na granici reference na njen lik, zapravo su bezbrojne mogućnosti njenog bića, jednog vibrirajućeg entiteta koji se sa neutoljivom radoznalošću stalno traži i iznova uobličava, kao u nekakvom magičnom pozorištu u kome stalno isprobava nove maske. Žena kao heroina zapadne piktoralne tradicije prikazivana od strane muškarca-slikara najčešce biva svedena na karnalni aspekt ili na strogo definisane role žene u muškom svetu, dok kroz relativno skorašnju tradiciju ženskog autoportreta (o kome se jasno i glasno govori tek od Fride Kalo, ali je istorija umetnosti u svetlu ženske drustvene emancipacije učinila vidljivim i mnogo ranije umetnice, kao što su Sofonisba Anguissola ili čak Hildegarda von Bingen) dobijamo sve one kompleksne nijanse ženskog karaktera, osećajnosti i pogleda na svet. U tom smislu, Nataša Knjazovic je deo jednog bogatog konglomerata savremenih umetnica čija je vizija autoistraživačka.

Formalno, Natašina platna očituju likovno nasleđe Knjazovica: stilizaciju forme, plošnost prostora, ekspresionističko i simbolističko korišćenje boje, pokazujući međutim veću sklonost ka reprezentativnom, a potom i jednu raznovrsniju paletu, negde blizu naturalističkoj, negde izgrađenu na vedrim tonovima iz jasnih, sirovih ili češće pastelnih gama koje slikarka nabacuje kao uvek novu masku za novu ulogu da bi izgradila atmosferu slike. Formalni aspekti njenog slikarstva su u službi značenjskog sloja dela, koji ide od metafore do naracije.

Natašin imaginarijum obuhvata, pored lika glavne junakinje i mnogostruki prostor, sobu – platno na platnu – prozor – nebo , međusobno isprepletane stvarajući pozornicu na kojoj se odvija  potraga za ljubavlju ili se o njoj sanjari; kao i mistične simbole poput jabuke, merdevina, ptice, cveta (često suncokreta koji prekriva polja oko Kovačice i slike Jana i Ane Knjazovic); simbole preuzete iz pravoslavne ikonografije, mitova i, u novijim delima, savremene vizuelne kulture, poput lika Čarlija Čaplina, kao njenog saputnika, a zašto da ne i alter-ega u  teatralnoj, životnoj i umetničkoj avanturi…

U ovom vremenu u kome ljudi više sebe ne razlikuju od grubih maski kojima se skrivaju od drugih i od sebe, dugujemo zahvalnost umetnicima poput Nataše Knjazovic koji sa uvek svežom predanošću i nekakvim božanskim humorom kroz bezbrojna lica upravo razotkrivaju svoju, i opšteljudsku suštinu: ranjivost, dečju razigranost, zagledanost u kosmos sopstvene duše i neprekidno traganje za ljubavlju… Hvala, Nataša…

Ana Đorđević